Samen iets maken dat werkt of zou kunnen werken.

Gastblog geschreven door Suzanne van Lier en Joke de Hoogh van Montessorischool de Regenboog in Amsterdam Zuidoost.

“Dan ga ik het water recyclen.” Qays houdt een maatbeker onder het uiteinde van de flexibele buis. Hij laat het water in de beker stromen en kijkt naar de streepjes op de maatbeker. “Oh, het komt tot 50. Dat kan ik mooi weer gebruiken.” Hij loopt naar de andere kant van de waterbaan. Hij houdt de maatbeker hoog en giet in één keer het water uit de beker in het omgekeerde colaflesje.

Juliana heeft de bodem van het flesje eruit geknipt en we hebben het omgekeerd, met een tie-rip aan het rek bevestigd. De dop is er nu af, maar kan er ook op. Net heeft Juliana de dop op het flesje gelaten en met een gieter water in het flesje gegoten. Daarna heeft zij de dop eraf gehaald. Het water klokt eruit. Met een gil springt Juliana achteruit. “Hé”, zegt Juliana als Qays het water uit de maatbeker rustig in het flesje giet. “Het water gaat draaien, kijk hoe mooi.” Qays en Rudinho kijken toe. “Ja, het water komt nu niet zo snel uit het flesje.” Qays staat alweer klaar met de maatbeker aan het eind van de baan.

Het water kolkt door de trechter, vervolgens door de flexibele slang, dan stroomt het water via twee dakgoten naar een molentje van lepels. Via het draaiende watermolentje verdwijnt het water in een afvoerbuis, vervolgens komt het in het maatbekertje terug. “Hé, nu heb ik nog maar 30”, zegt hij. Die 30 gooit hij in een sifon die omgekeerd tussen de trechter en het colaflesje bevestigd is. Op het kortere uiteinde van de sifon ligt een pingpongbal. Het water komt nog niet tot de bal. Qays haalt water uit de afwasteil waar ook een deel van de waterbaan op uitkomt. Hij giet het water langzaam in de hoge kant van de sifon. De pingpongbal komt omhoog en blijft verder op zijn plaats. “Waarom gaat ie er nou niet uit?” Rudinho en ik kijken naar het water om het balletje heen. We zien een bolling. “Oppervlaktespanning, ” zeg ik, “Die spanning moeten we met kracht verbreken, die is heel sterk.” Voor we het weten gooit Juliana een plons water in de sifon. Het balletje floept eruit. “Gelukt!”

De week daarvoor hebben vier kinderen uit de bovenbouw voorbereidingen getroffen voor deze waterbaan. De twee meter lange dakgoten hebben ze in handteerbare stukken gezaagd. Gewapend met een priem, een ijzerzaag en een vijl werden de stukken gereed gemaakt voor bevestiging aan het rek. Natuurlijk moesten de gefabriceerde onderdelen meteen getest worden. Het water liep snel door de goten en Faris zocht naar een manier om het water op te vangen. Hij ontdekte een maatbeker die goed van pas zou komen. Hij maakte met een priem een gat in de beker, deed daar een ijzeren S-bocht doorheen en ontdekte dat het afgezaagde handvat dienst kon doen als richtgootje. “Zonde om weg te gooien, juf. Dit kunnen we hergebruiken!” Jaydon was bezig met boterkuipjes water in de goot. Hij deed dit afwisselend met warm en koud water. Samen hebben we geprobeerd een kantelend baanstuk te maken met een bevestigingspunt in het midden. De zijkanten hebben we afgedicht met Duck tape. Het werkte nog niet helemaal naar wens, work in progress….

We hadden al ervaring met een knikkerbaan, maar nu zijn er andere krachten in het spel. We hangen een dakgoot schuiner, we knippen tie-rips door en bevestigen de trechter strakker tegen het plantenrek. Het water loopt tussen de dakgoten door, dus moeten er maatregelen genomen worden. Rudinho maakt een waterval door de onderste dakgoot lager te hangen en deze goot deels te laten overlappen met de bovenste. Het maken van het waterrad met de lepels heeft ons bij elkaar en dagdeel school gekost. En wat levert het veel op: maken, plakken, lijmen, opnieuw maken, bevestigen, losmaken, mislukken, proberen, veranderen, verbeteren en weer proberen. Natuurkundige wetten ervaren, nieuwe woorden leren, samenwerken, overleggen, plezier hebben en enthousiast worden.

En dan juichen: “Ja, het rad draait!”

Dit is maakonderwijs: zeven ‘raddraaiers’ maken vol enthousiasme met (water) vallen en opstaan een waterbaan.

Deze gastblog is geschreven door:
Suzanne van Lier en Joke de Hoogh
Montessorischool de Regenboog Amsterdam Zuidoost